Wydawnictwo Instytutu Badań Literackich PAN. 
Rok wydania: 2013. 
Oprawa: twarda. Liczba stron: 370.

Tom 2.

pdf SPIS_TREŚCI

Nowa, poświęcona cenzurze praca Kamili Budrowskiej jest książką wielkiej wagi. Buduje podstawy teoretyczne zarówno nauki o cenzurze, jak i całego fragmentu  edytorstwa: tego mianowicie, który dotyczy tekstów zatrzymanych niegdyś, albo skażonych przez cenzurę. Autorka skutecznie przedziera się przez olbrzymi materiał,  porządkuje i stwarza nowe kategorie, które będą już obowiązywać. – fragment recenzji prof. dr hab. Krystyny Jakowskiej.

Autorka (...) ubogaca i na nowo wykreśla mapę powojennej literatury polskiej przełomu lat czterdziestych i pięćdziesiątych. W przypadku dramatu wydobycie na światło dzienne „Dni grozy" Rajmunda Hempla oraz „Lamusa" Nadziei Druckiej wydatnie poszerza nasz skromny zbiór powojennych tekstów dramatycznych o Shoah. Myśląc o literaturze polskiej lat 1944/45 – 1956 mówi się zazwyczaj o dwóch utworach dramatycznych podejmujących wątek zagłady („Wielkanoc" Stefana Otwińskiego, „Smoeza 13" Stefanii Zamorskiej). – fragment recenzji dr hab. Sławomira Buryły, prof. UWM w Olsztynie.

 

Wydawnictwo Instytutu Badań Literackich PAN.

Rok wydania: 2012.

Oprawa: twarda, liczba stron: 260.

Tom 1.

pdfSPIS_TREŚCI

Pod barwnym tytułem „Lancetem, a nie maczugą". Cenzura wobec literatury i jej twórców w latach 1945-1965, który wykorzystuje oryginalną wypowiedź instruktażową cenzora, kryje się zbiór szkiców opisujących relacje „cenzor – tekst literacki". Jest to pierwsza książka z nowej serii „Badania Filologiczne nad Cenzurą PRL", zainicjowanej w celu zaprezentowania efektów badań zespołu grantowego, realizującego – pod kierownictwem Kamili Budrowskiej – temat „Cenzura wobec literatury polskiej w latach 1945 – 1989".

Rozprawy zawarte w omawianym tomie stanowią cenne uzupełnienie pokaźnego już stanu badań nad peerelowską cenzurą, a więc i nad naszą historią polityczną XX wieku, rzucają też światło na inne obszary kultury. Dla genealoga ważne będą dwie rozprawy Kajetana Mojsaka poświęcone perypetiom groteski w latach pięćdziesiątych. Dla badacza biografii pisarskich frapujące będą sylwetki literatów ukazane od strony determinującej ich ówczesną twórczość instytucji. A dla edytora problematyka odtwarzania rękopisów w ich pierwotnym, autorskim kształcie. Wartość zbioru polega, oczywiście, na sposobie prowadzenia głównych wątków, jednak czytelnik znajdzie w nim ponadto wiele atrakcyjnych drobiazgów. Mnie osobiście zainteresowały obszerniejsze recenzje cenzorskie przytaczane w całości. Zwykle recenzje te były tak schematyczne, że wystarczało zacytować je w drobnych wycinkach. Tu mogliśmy się zetknąć z paroma obszerniejszymi i mniej oczywistymi wypowiedziami, a tym samym wejść głębiej w świat mentalny ich autorów (taki przynajmniej, jaki chcieli przedstawić swoim przełożonym).
– fragment recenzji prof. dr hab. Zdzisława Łapińskiego.